De mens is van nature niet monogaam. Toch geloven wij heilig in een 'happily ever after' als we de prins op het witte paard hebben gevonden. Maar niet iedereen blijft altijd even trouw. Seksuologen over de hele wereld onderzochten waarom.
Niet alleen mannen, maar ook vrouwen kunnen eindeloos fantaseren over spannende avontuurtjes met de buurman. Of je baas. Of die ene man die je hebt ontmoet in de kroeg. Gelukkig voert niet iedereen deze intieme dromen ook daadwerkelijk uit. Maar waarom krijgen we weke knieën bij het zien van een aantrekkelijke man of vrouw? Ook al zijn we zielsgelukkig met onze partner?
Lust is je leven
Met een grootschalig onderzoek dat wereldwijd bij 100.000 mensen is gedaan, zochten seksuologen een antwoord op deze vragen. Het onderzoek, The Normal Bar genaamd, had een verrassende uitkomst: wij als mens hebben lust nodig om te overleven. Het menselijk ras heeft een sekslibido ontwikkeld, die bedoeld is voor meerdere partners.
Tot de dood ons scheidt
In het kader van de evolutie hebben wij een partner nodig om ons voortbestaan vast te stellen. Als onze partner komt te overlijden, blijft de overblijver alleen achter. Met als risico dat, wanneer er geen nieuw liefje wordt gevonden, de overblijver alleen sterft. En de kans dat een soort, wij mensen in dit geval, uitsterft, wordt daarmee groter.
Het zit daarom in onze natuur om als een soort voorbereiding te fantaseren over alternatieve partners. Mocht de relatie letterlijk eindigen tot de dood jullie scheidt, dan kun jij verder. "We hebben deze seksuele fantasieën dus in zekere zin nodig", zeggen de seksuologen.
Maar het sprookje hoeft nu niet gelijk in duigen te vallen. Onze belofte van trouw en het besef dat als we deze breken, zorgt ervoor dat we wel drie keer nadenken voor we vreemdgaan. Kun jij toch met een gerust hart je vent vertrouwen.
De meeste mannen zijn min of meer monogaam. Maar waarom eigenlijk? Al decennia wordt die vraag door de wetenschap besproken. De voordelen van monogamie voor vrouwen zijn evident. Een mensenkind opvoeden kost vele jaren: mensenkinderen blijven lang afhankelijk van ouderlijke zorg. Dus is het praktisch voor een vrouw om daar de hulp bij te hebben van de verwekker.
Maar wat is – evolutionair gezien – het belang van de man om bij vrouw en kind te blijven. Heel lang gold als theorie dat de man dezelfde drijfveer heeft als de vrouw. Het is ook in zijn belang dat het goed gaat met zijn nakomeling. En dus helpt hij bij het grootbrengen van het kind.
Maar twee studies die onlangs verschenen vinden dat geen bevredigende verklaring, met name omdat dat mede-opvoeden pas speelt als het kind een jaar of ouder is. De eerste tijd kan een vrouw het net zo goed – of beter – af zonder man.
Een van de twee studies waar Business Insider over bericht gaat daarom uit van een andere aanname. Die is gebaseerd op studie van het gedrag van heel veel soorten primaten. Vrouwelijke primaten blijven onvruchtbaar zolang ze hun baby zogen. Een rivaal die een vrouwtje wil hebben kan dus zorgen dat zij weer vruchtbaar wordt door het jong te doden. Die angst zou lang geleden mensen-mannen er toe hebben gebracht bij hun nakomeling en diens moeder te blijven: zorgen dat een concurrent het kind niet dood maakt. En vanuit die aanwezigheid zou de vaderlijke zorg zijn gegroeid.
De tweede studie komt met een andere verklaring. In de oertijd waren mensen schaars. Als je als man dus een vrouw had veroverd dan kon je daar maar beter zuinig op zijn, want een andere vrouw had je niet zo maar gevonden.
En zo werden we monogaam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten